Malazgirt: Kibirle İnancın Çarpıştığı Gün
200 bin askere karşı 50 bin asker?
26 Ağustos 1071… Bu tarih sadece bir savaş günü değildir; bir milletin kaderini yeniden yazdığı, tarihin yönünü değiştirdiği gündür. Malazgirt’te göğüs göğüse çarpışan sadece ordular değildi; bir yanda kibirle şişmiş Bizans’ın ihtişamı, diğer yanda kefenini kuşanmış bir milletin inancı vardı.
Romanos Diogenes altın tahtlarda, süslü sancaklarla meydan okurken; Alparslan, beyaz elbisesiyle “ölürsem kefenim budur” diyerek atının üzerinde dimdik duruyordu. İşte Malazgirt’i kazandıran, silahın keskinliği değil, o yüreğin sağlamlığıydı.
Anadolu’nun kapıları o gün bize açıldı. Ama asıl mesele kapının açılması değil, açılan kapıdan bir milletin vatan bilinciyle girmesiydi. O gün sadece toprak kazanılmadı; bu coğrafya, alın teriyle, kanla, şehadetle yoğrularak bize vatan oldu.
Bugün Malazgirt’i hatırlarken yalnızca “zafer” kelimesini tekrarlamak yetmez. O zaferin bedelini ödeyenleri, kefeniyle atına binenleri, canını bu topraklara serip bize istiklal bırakanları anmadan, onların ruhunu yaşatmadan Malazgirt’i anlamış olmayız.
Ne yazık ki bugün kimi zaman o ruhu kaybediyoruz. Malazgirt’i yılda bir kez hatırlayıp sonra unutuyorsak, işte asıl kayıp budur. Malazgirt ruhu, birliğin, cesaretin ve fedakârlığın ta kendisidir. O ruh kaybolursa, zaferi anmak kuru bir hamasetten öteye gitmez.
Malazgirt, bize şunu haykırıyor: Bu vatan kolay kazanılmadı! Bugün üzerine titremediğimiz, kıymetini bilmediğimiz her karış toprak, aslında o günün şehitlerine yapılmış bir vefasızlıktır.
Unutmayalım! Biz Malazgirt’in çocuklarıyız. Ve bu miras, sadece geçmişin gururu değil, geleceğin de teminatıdır. Malazgirt’in ruhunu kaybeden bir millet, kendi geleceğini de kaybeder.
26.08.2025 Özkan ORUN