(12 Eylül 1980) Milletin İradesine Haince Kurşunlar Sıkıldı
12 Eylül 1980… Bu tarih, Türk milletinin sırtına hançer gibi saplanmış kara bir gündür. Tankların namlusu halka çevrildi, silah zoruyla demokrasinin fişi çekildi. “Düzeni sağlıyoruz” diyenler aslında milleti susturuyor, korku ve baskıyla sindiriyordu.
Sözde “kardeş kavgasını bitirmek” bahanesiyle ortaya çıkan darbeciler, aslında bu milletin evlatlarını darağaçlarına gönderdi. On yedi yaşındaki çocuklar yaş büyütülerek idam edildi, işkencehanelerde insanlık onuru çiğnendi, özgürlükler zincire vuruldu. Bu topraklarda fikir söylemek suç, adalet aramak tehlike, hür irade ise tehdit sayıldı.
12 Eylül sadece bir darbe değil; milletin iradesine, vicdanına, geleceğine atılmış en büyük tokatlardan biridir. Bir ülkenin en büyük düşmanı, kendi ordusunun namlusunu halkına çevirmesidir. İşte o gün, silahını millete doğrultan zihniyet, bu ülkeye yıllarca kaybettirmiştir.
Darbenin izleri sadece idam sehpalarında, işkence odalarında kalmadı. Üniversitelerden sendikalara, medyadan siyasete kadar her alanda bir korku düzeni inşa edildi. İnsanların aklına “düşünürsem cezalandırılırım” korkusu kazındı. Ve bu korku, bir milletin cesaretini, özgürlük arzusunu yıllarca esir aldı.
Bugün hâlâ 12 Eylül’ü öven, darbecileri haklı çıkarmaya çalışan bir anlayış varsa, bilinsin ki onlar millet düşmanıdır. Çünkü 12 Eylül, vatan sevgisini darağacında asanların, özgürlüğü işkence masalarında boğanların günüdür.
Unutulmasın: 12 Eylül’ü yapanlar sadece bir hükümeti devirmedi; bir milletin onurunu ayaklar altına aldı. Ama tarih, o tankların palet izlerini değil, darağaçlarında son nefesini verirken “Yaşasın tam bağımsız Türkiye” diyen gençlerin haykırışını yazdı.
Ve tarih bir kez daha gösterdi ki; halkın iradesini gasbeden her el, er ya da geç milletin vicdanında mahkûm olmaktan kurtulamaz.
12.09.2025 Özkan ORUN