Mâhinûr adında küçük bir kız çocuğu öksüz kalmışdı.
İki çocuklu üvey bir anne tarâfından büyütülmeye başlandı. Üvey annesi nedense ona diğer kardeşleri gibi davranmıyordu.!

Bu sebeble Mâhinûr, kendini
tutamayıp kimseye farketdirmeksizin evin arkasındaki bahçeye kaçıp sessizce ağlıyordu.
Ağaçlarla ve çiçeklerle konuşup onlara dertlerini döküyordu.

Yine bir gün kendini arka bahçede buldu. Tam dertlerini döküyordu ki, bir sesle irkildi.
Etrâfına bakındı, bir de ne görsün.!
Bir gelinciğin kendisine hâl lisânıyla seslendiğini işitdi.

Kulak verdi;
-"Neden bu kadar üzgünsün?"
Mahinûr;
-Çünkü üvey annem bana çok kötü davranıyor.
Gelincik;
-"Yâ öyle mi? Senin ilâcın bende" dedi.!
Mâhinûr, neymiş ki o?
Gelincik:
-"Hayâta gülümsemen.Bak o zaman bütün sıkıntıların nasıl geçer"!
Cum'a bayrâmınızı tebrîk eder, iki cihân sâadeti dilerim.