Çanakkale Savaşında siperlerin gerisinde yaralı askerlerin en çok ihtiyâç duyduğu şey 'Morfin'di.
Doktorlar yaralı askerlere ağrı kesici bulmakta zorlanıyorlardı. Bunun için hazırlanan sağlık çadırının önüne bir masa konulmuşdu.
Sedye ile gelen her yaralı, önce bu masaya yatırılıyor, elinde enjektör olan Doktor ilk muayeneyi yapdıkdan sonra ameliyât edilmesi hâlinde yaşayacağına inândıkları askerlere ağrı kesiciyi yapıyorlardı.!!!
Bu masaya yatan her yaralının ağrı kesiciye ihtiyâcı olsa da herkese yetecek kadar ağrı kesici bulunmadığı için Doktorlar hissî karar vermemek adına yaralıların yüzüne bile bakmazlardı.
Sâdece iyileşme şansı yüksek olan yaralılara ağrı kesici yapıyorlardı..
Tam da o esnada doktorun önüne yaralı bir asker getirildi.
Yaralının yaralarına bakan doktor, askerin iyileşemeyeceğini kanaat getirip ona ağrı kesici yapmadı.
.
Askerden "baba, baba.!!" şeklinde iniltiler duyulunca herkesin gözü doktora çevrildi.
Meğerse acılar içinde kıvranan asker doktorun öz oğluydu.
Buna rağmen doktor ağrı kesiciyi oğluna yapmadı. Ve bir kaç saat sonrada oğlu Şehîd oldu.
Doktor, Şehîd olan oğlunun cânsız bedenine sarılarak şöyle dedi:
“Affet oğlum, o senin hakkın değildi”
İşte bu topraklar hakkı olmadığı için tek bir ağrı kesiciyi bile oğlundan esirgeyen o güzel insânlar tarâfından Vatân yapılmışdı.
Hiç şüphesiz Çanakkale savaşını kazandığımız târihî anlardan biri de Doktor Tarık Nûsret’in hakkı olmadığı için öz oğluna ağrı kesici yapmadığı o ân ve o asîl davranışda gizli.!!!
Rabb'imden şânlı târihimize adını kazımış cümle Şehîdlerimize ve nice isimsiz kahramanlarımıza sonsuz rahmet diliyor, azîz hatıraları karşısında saygıyla eğiliyorum. Kalın sağlıcakla.!
