Yatırımları teşvik ediyor gibi gözüken faiz yatırımlar üzerinde de olumsuz etkiler meydana getirmektedir.
1990’lı yıllarda devletin de teşvik etmesiyle rant ekonomisi çok cazip bir hal almıştı. Zira devlet iç borçlanma için devlet garantisi altında yüksek faiz veriyordu. Bu yüzden büyük firmaların gelirlerinin bazen % 90’ı ndan fazlası faaliyet dışı idi.
Yani firmalar üretimi bırakıp devlete sürekli borç vermeyi tercih etmekte idiler. Bunun sürdürülebilir olması mümkün değildi elbette...
Ayrıca enflasyon ya da ithalat artışı yanında işsizliğe de neden olmuştur. Bunun bir sonraki adımı ise, siyasi krizdir. Siyasi krizden kastımız sadece hükümetlerin yıkılıp yenisinin kurulması değil, ülkenin parçalanma ile karşı karşıya kalmasıdır.
Ekonomik istikrarsızlık nedeniyle yatırım yapmak da çok riskli olduğundan tasarrufu olanlar devlete borç veriyor, vadesi geldiğinde yüksek faiz almak suretiyle kazancına kazanç katıyordu.
Zaman içerisinde bu öyle bir hal aldı ki, tüm vergiler faiz ödemelerini karşılayamaz hale geldi. Zira devletin sadece üç aylığına ve % 450 borçlandığı bir dönemde bütçe imkânlarıyla bunların finanse edilme imkânı ortadan kalkmıştı. Bunun anlamı şudur.
Devlete 100.000 TL borç verdiğinizde üç ay sonra süre küçük vergi kesintileri hariç 550.000 TL ödeme yapılması demekti. Zaten bu süreç, diğer bazı etkenlerin de etkisiyle 2001 yılında iç ekonomik krize dönüşmüştür. Bu yılların diğer ilginç bir sonucu ise vergi rekortmenlerinin de menkul sermaye iradı geliri olarak ifade edilen bu gelirden, yani faiz geliri elde edenlerden çıkmış olmasıdır.
