İlkçağ ve hatta tarih öncesi dönem insanları bizden daha mutlu ve huzurluydular... 
Neden mi?
Bir ilkçağ insanı veya tarih öncesi insanı düşünün...
Evinden ya da mağarasından çıkıyor... tek derdi ogünkü yiyeceğini temin etmek. Avcı veya toplayıcı oluyor.... arkadaşlarıyla geziyor, avlanıyor muhabbet ediyor... sonra ateşin başında bunu ailesi ve arkadaşlarıyla yiyiyor. Bütün günü kendisine ait... dostlarıyla dedikodu yapıyor, konuşuyor...
Risk yok mu?
Tabi ki günümüz insanın karşılaştığı riskler kadar olmasa küçük çaplı riskleri de vardır:
Bu arada bir vahşi hayvan saldırısına uğramamız da işe giderken bir araba tarafından ezilmemiz kadar riski bulunmaktadır. Düşman kabile tarafından esir edilmemiz de Irak ya da Kafkaslarda yaşamak kadar riski bulunmaktadır ama en azından bir gece vakti bombalanıp tüm ailenle yok olma tehlikesi yok...

Peki günümüz insanı nasıl yaşıyor...
Memursa bir ömür boyu sabah 8:30, Akşam 5:30 arası bir masaya mahkum, işçi ise aynı saatlerini bir fabrikada aynı işi bir ömür boyu yapıyor. Akşam eve geldiğinde yorgun argın oluyor ve kendisini ev işleri, yemek hazırlama süreci bekliyor. Ailesi, eşi ve çocuklarıyla ilgileneceği bir saatlik bir zamanı ancak kalıyor... 
Sürekli yorgun, hasta, mutsuz ve depresif...
Ayrıca, bitmez tükenmez kira, borç, elektrik, su vb... faturalar... bu arada taksit ödemeleri vergiler de yakasına yapışıyor.. Bir dostuna akrabasına ayıracak doğru dürüst vakti de yok... 
Sorsan kendisini o dönemdeki insanlardan daha mutlu, daha şanslı görür. Çünkü onun bir sürü oyuncağı vardır... elektriği, bilgisayarı, telefonu ve arabası vardır... ama bu oyuncaklara köle olduğunun farkında değildir... 
Bence günümüzde büyük bir kölelik içindeyiz ve belli güç odaklarına çalışıyor, sistemin çarklarını çeviriyoruz...