Hiç şüphe yok ki faiz bütün türleriyle ve bütün zamanlar için İslam dininin yasakladığı ve bu anlamda İslam ekonomisi denince ilk akla gelen konulardan birisidir.

Kapitalist ekonomi ise adeta faize dayalı bir ekonomidir. Zira yeni yatırımlar yapmak yeni kaynakları-tasarrufları gerektirmekte, bu da önemli ölçüde faiz enstrümanı kullanılmak suretiyle sağlanmaktadır. Tasarrufların yeterli hatta fazla olduğu zamanlarda faiz oranları negatife kadar giderken, sermaye yetersizliğiyle boğuşan, özellikle de gelişme aşamasını tamamlayamamış olan ülkelerde faiz adeta yeni bir sömürü aracına dönüşmüştür. Zira iç ve dış tasarrufları çekmek için uygulanan yüksek reel faizler süreç içerisinde bu ülkelerde bir sarmal halini almış, sermaye sahibi ülkelerin oluşturdukları sistem vasıtasıyla, halkın dişinden tırnağından artırıp biriktirdiği zorunlu tasarruflar (vergiler) tatlı karlar olarak bu ülkelere aktarılmaktadır. (faiz ödemelerinin bütçeden yapıldığını, bütçelerin de % 85-90 oranında vergilerden oluştuğunu hatırlatırım).

Kimi zaman bütün bunlar bile yeterli gelmemektedir. Bu durumunda global tefeciler (IMF gibi) devreye girmekte verilen borç ödeninceye kadar ülkenin bağımsızlığı adeta askıya alınmaktadır. Zira IMF borç verdiği ülkenin ekonomi yönetiminde söz sahibi olmaktadır. IMF’nin ilgili ülke temsilcisinin asıl vazifesi de budur zaten... Temsilci, ekonomik istikrar adına sürekli ilgili ülke yöneticileri ile pazarlık yapmakta ve kredinin yeni diliminin serbest bırakılması için çeşitli taleplerde bulunmaktadır. İlgili ülke zaten zorda kaldığı için IMF’ye müracaat ettiğinden pazarlık gücü de yüksek olamamaktadır. IMF ise girdiği ülkeden çıkmak istememektedir. Kredi ilişkisinin herhangi bir şekilde sonlandırılmak istenmesi iç ve dış dinamikler harekete geçirerek ilgili ülke adeta uluslararası müdahaleye maruz bırakılmaktadır.