Batı toplumlarında, kimi Hristiyan mezhepler hariç, evlilik bir aile müessesesi değil cinsellikle sınırlandırılmış bir çıkar ilişkisine dönüştürülmüştür. Hatta evlilik müessesesi de değişime uğramış, ‘birlikte yaşama’ kültürü gelişmiştir. Bunu aşan ilişki biçimleri (erkek erkeğe evlilik gibi) bile kimi ülkelerde sadece sosyal değil, hukuken de kabul görmüştür. Toplumu, dolayısıyla da devleti ayakta tutacak şey sadece güç olsaydı, Sovyetlerin yıkılmaması gerekirdi. Aile de, toplum da devlet de fedakârlık ister.

Kapitalist felsefede ‘fedakarlık’ diye bir anlayışın karşılığı yoktur.

Bu yüzden boşanma batıda ‘çantasını alıp gitmekle’ eş anlamlıdır. Buradan daha fazla etkilenen de doğal olarak kadınlar ve varsa çocuklardır. Çünkü kadınlar fiziksel olarak daha zayıf, ruhsal olarak daha hassastır. Çocuklar ise ya annesiz ya babasız ya da her ikisinden mahrum olarak büyümektedirler. Bu durum çocukların topluma entegrasyonunu sorunlu hale getirmektedir.

Boşanma sayısının sürekli artması zaman içerisinde toplumsal travmaya dönüşmektedir. Bugün batı bunu fiilen yaşamakta ve geriye döndürmenin çarelerini aramaktadır. Bizim toplumumuzda ise benzer durumların belirginleşmesi kötüye gidişin bir emaresi olarak endişeleri artırmaktadır. “Hiçbir toplum, gelecek nesillerinin niteliğinin azaldığı bir halde, uzun vadede gelişimini devam ettirmeyi; ahlaki, entelektüel, teknolojik ve askeri üstünlüğünü sürdürmeyi hayal dahi edemez.” (tırnak içi alıntıdır)