Liyakat, Devletin Vicdanı, Milletin Namusu

Bir ülkenin bekası, tankla, topla değil; liyakatle korunur.

Çünkü liyakat, devletin vicdanı; milletin namusudur.

Bir makama, o işin ehli değil de, torpille gelen birinin oturması sadece adaletsizlik değildir, yetim hakkına, şehit hakkına el uzatmaktır.

O koltukta hakkıyla oturması gereken biri varken, liyakatsiz birinin oturması; alın terine ihanettir, millete yapılan sessiz bir darbedir.

Liyakatsizlik, sadece bir yönetim hatası değildir…

O, çocuklarının geleceğini çalan, ülkenin umudunu karartan bir zehirdir.

Liyakatsizliğin hüküm sürdüğü bir yerde; adalet susar, emek ezilir, hakkaniyet un ufak olur.

Torpil, ilmin önüne geçtiğinde; akıl körelir, vicdan ölür, ülke düşer.

Devletin her kademesine liyakat yerleşmezse; orada ne adalet yaşar, ne huzur yeşerir. Çünkü liyakat giderse, beraberinde ahlak da gider, bereket de gider.

Liyakatsizlik, sadece bir insanın değil; bir milletin alın terine, şehidinin kanına, yetimin duasına ihanet demektir.

Bir ülke, böyle bir vebalin altından kalkamaz.

O yüzden, makamı hak edenlere vermek; sadece bir yönetim tercihi değil, bir vatan borcudur.

Bir ülke, liyakatsiz ellerde yükselmez; sadece sürüklenir…

Gerçek kalkınma, makam sahiplerinin kim olduğuyla değil, ne bildiğiyle ve ne kadar adil davrandığıyla mümkündür.

Unutulmamalıdır ki; torpille yükselenler, devletin temeline konan en büyük çatlaklardır. O çatlak büyüdükçe, ne kurum ayakta kalır, ne toplum huzur bulur.

Liyakat, bir devletin uzun ömürlü olabilmesi için en kritik merkezdir.

Onun olmadığı yerde; hüsran kaçınılmaz, çöküş kesindir.

Çünkü adaletin olmadığı yerde güven olmaz, güvenin olmadığı yerde ise hiçbir sistem yaşayamaz.

Liyakat varsa umut vardır.

Liyakat varsa adalet vardır.

Ve liyakat varsa, o devletin temeli sarsılmaz!

01.11.2025 Özkan ORUN