Bir Fransız entelektüel, Çanakkale Savaşı sırasında Trakya'da dolaşmaktadır. Ordusu, en zor zamanında böylesine müthiş bir direniş sergileyen bir milletin cephe gerisinde ne yaptığını, nasıl yaşadığını merak etmiştir.
Bir kenar mahalleyi ziyarete gider.
Sokakta üç çocuk görür, üstleri başları perişandır.
Kıyafetleri çuvallardan dikilmiştir.
Neşe içinde oynayan çocuklarla konuşmak ister.
Babalarının cephede olduğunu öğrenir.
Tam o sırada kenardaki ha yıkıldı ha yıkılacak şekilde duran bir kulübeden çilesi yüzüne heybet olarak vurmuş epeyce yaşlı bir kadın çıkar.
Ve çocuklara doğru seslenir:
“Cihangir, Gazanfer, Muzaffer! Oğlum, çorba yaptım gelin için!”
Fransız aydını, o heybetli Anadolu ninesinin haykırdığı isimlerin anlamlarını öğrenir ve “En düşkün zamanında bile çocuklarına
Cihangir (Cihanı fetheden),
Gazanfer (Kükremiş arslan) ve
Muzaffer (Zafer kazanan)
ismi veren bir millet asla mağlup edilemez!” der.